قصيدة إنسان شقيان غلبان

 

انسان شقيان غلبان مطحون فى الدنيا وباكل عيش.

ندبونى نادونى وقالولى خش الجيش.

وقفت طابور مستنى الدور ولقيت قصادى 200دبور. وبدل عليها نجوم ونسور..ونادوا اسمى بصوت مكسور....وادونى بياده ومخله وكاب

وقولت اكيد هعيش فى هباب ...ودخلت لقيت

عنبر ولحاف وشاويش والفين باب ...ولقيت أصحاب رجاله وزين ...واقفين صفين... وحلفو يمين مايقع الباب ولقيت محمود ولقيت ابانوب وعبد التواب...

ولبست الميرى وشوفت سريرى وودعت النستو والجبنه الكيرى،،،وكلت الفول ماهو مش معقول أفضل على طول اكل فى كباب

اشرب زرنيخ وأطلق صواريخ...

والف بياده سايقين دبابه والخلق غلابه ،،وعايزه

تعيش.

ومسكت سلاح انا كده مرتاح والعيشه براح واقف فى الشمس والرمله نار.

وسلاحى جاهز لأى دمار ...وقابلت شريف والسول عمار ....فى الجيش فى اسود ورصاص وبارود

واكيد هنعود رافعين النصر ..ماهو مهما هيجرى ومهما هيحصل انا فدى مصر ..اخدم فى البر اخدم فى البحر افحر فى الارض واكل فى الصخر

احمى قريه أو احمى مدينه فى مرسى وفى إى مينا ....اركب البحر واطلع فى سفينه ...ابنك يا مصر ،،،،العسكرى مينا.